معنای ماه های سال ایرانی

فروردین(طبیعت)

فروردين نام نخستين ماه از فصل بهار و روز نوزدهم هر ماه در گاه شماري اعتدالي خورشيدي است. در اوستا و پارسي باستان «فرورتينام» در پهلوي « فرورتين» و در فارسي «فروردين» گفته شده که به معناي فروردهاي پاکان و فروهرهاي ايرانيان است. بنا به عقيده ي پيشينيان، ده روز پيش از آغاز هر سال فروهر در گذشتگان براي سرکشي خان و مان ديرين خود فرود مي آيند و ده شبانه روز روي زمين به سر مي برند. به مناسبت فرود آمدن فروهرهاي نيکان، هنگام نوروز را جشن فروردين خوانده اند. فروهران بامداد نوروز پيش از برآمدن آفتاب، به دنياي ديگر مي روند.

تير(تماشاي جنگل در جزيره)
تير روز سيزدهم هر ماه گاه شماري اعتدالي خورشيدي است. در اوستا « تيشريه»، در پهلوي «تيشتر» و در فارسي به شکل تغيير يافته ي کلمه، يعني تير گفته مي شود که يکي از ايزدان است و هم چنين به ستاره ي شعراي يماني اطلاق مي شود. تير فرشته ي مزبور نگهبان باران است و به کوشش او زمين پاک از باران بهره مند شده و کشتزارها سيراب مي شود. اين کلمه را نبايد با واژه ي عربي به معني سهم اشتباه کرد.

اسفند(دويدن در برف زمستاني)
در اوستا «اسپنتا آرميتي» در پهلوي « اسپندر» در فارسي «سپندار مذ» و گاه به تخفيف سپندار و اسفند گفته مي شود. اين کلمه مرکب از دو جزء سپند به معني پاک و مقدس و متي از مصدر به معني انديشيدن است. بنابراين اسفند به معني سازگاري، بردباري و فروتني مقدس است. سپندارمذ موظف است که همواره زمين را خرم، آباد، پاک و بارور نگه دارد و هر که به کشت و کار بپردازد و خاکي را آباد کند خشنودي سپندارمذ را فراهم کرده است و آسايش در روي زمين سپرده به دست اوست. بيدمشک گل مخصوص سپندارمذ است.

شهريور(جنگل)
شهريور روز چهارم هر ماه در گاه شمار اعتدالي خورشيدي است. آن را در اوستا «خشتروئيريه» در پهلوي « شتريور» و در فارسي«شهريور» مي دانند. کلمه يي مرکب از دو جزء«خشتر» که در اوستا، پارسي باستان و سانسکريت به معني کشور و پادشاهي است و جزء دوم صفت از «ور» به معني برتري دادن است. شهريور در جهان روحاني نماينده ي پادشاهي ايزدي و اقتدار خداوند و در جهان مادي پاسبان فلزات است. چون نگهباني فلزات با اوستاست که آن را دستگير فقرا و ايزد رحم و مروت خوانده اند.

نظرات شما عزیزان:

انیتا